Russische dorpszang
Samenzang raakte elk aspect van de dagelijkse leven en begeleidde de dorpeling letterlijk van de wieg tot het graf. Zelfs na het overlijden werden er klaagliederen en geestelijke verzen tot hem of haar in het hiernamaals gezongen. Bij de landbouwrituelen op Orthodoxe kerkelijke feestdagen van de jaarcyclus, als ook bij bruiloften rouwceremonies werd altijd gezongen. Traditionele dansen begeleidde men met liederen, niet met muziekinstrumenten.
Russische dorpszangers zingen op natuurlijke toonhoogte, waarbij krachtige boventonen voortgebracht worden. Veel toegepaste zangtechnieken zijn: Rijke verfraaiing van de melodie met melismatische en/of glottale versieringen, improvisaties door hoge stemmen (discant), het omhoog gooien van de stemtoon van borst- naar kopregister met een kwint of octaaf.
De grote omvang van Rusland, zijn etnische verscheidenheid en zijn geschiedenis van onderdrukking en leed droegen bij aan het ontstaan van talloze plaatselijke zangvarianten, die verschillen in samenstelling van toonladders, in stijl van zingen en in de soort meerstemmigheid. Specialisten onderscheiden vijf hoofdtypen van Russische boerenpolyfonie: Met een zich verplaatsende bourdon, met parallele heterofone polyfonie, Noord – en Zuid-Russische varianten van meerstemmigheid van de toegevoegde stemmen (de protjazhnyje ‘langgerekte’ liederen) en Kozakken discant polyfonie (met een hoge bovenstem). Aan de grens met de Oekraïne komt nog een zesde Oekraïense zangwijze voor. De oudste liedtypen dateren van voor de scheiding van de Slaven in de 6de eeuw in een oostelijke en zuidelijke tak.
Gecompliceerde zangstijlen gaan terug tot de 14de eeuw. Zij ontwikkelden zich gedeeltelijk onder de invloed van polyfonische zang uit Georgië en van het Finoegrische Mordva volk. De meerstemmigheid van Russische boeren is de meest gevarieerde en harmonisch meest complexe samenzang van alle Indo-europese volkeren.